“Dah siap jawab belum?” Pensyarah bertanya kepada kami.
Masa berbaki beberapa minit untuk saya menghabiskan menjawab soalan mid term qiraat. Tergaru sedikit kepala ketika diminta untuk menjawab syarah matan.
“Belum….” Kami menjawab.
Selang beberapa minit, alhamdulillah selesai.
Berbaki masa kuliah yang ada, ustazah menyusun bicaranya. Bukan menyentuh bab qiraat. Tetapi soal perkahwinan.
Soal tanggungjawab, soal kehidupan.
Seusai mengimamkan solat Isya’, mata saya tertumpu kepada seorang budak kecil di saf kanak-kanak. Macam baru pertama kali melihatnya. Mungkin pertama kali bagi saya,tetapi tidak kepada jemaah yang lain dek kerana jarang bersolat di sini.
Kebetulan selepas solat Isya’ ada sedikit jamuan di sediakan oleh pihak masjid. Mungkin peluang ini boleh digunakan untuk mengetahui siapakah gerangan si kanak-kanak kecil ini.
Kekal diingatan semasa diploma, sepucuk surat dihantar kepada ayah. Jelas terpampang di kepala surat “Jabatan Tahfiz Al-Quran & Al-Qiraat”
Saya mula gelisah.
“Apa kes surat sampai ke rumah?”
“Dik, surat laporan prestasi hafazan kau ini. Cuba baca ulasan dekat bawah surat ini.” Surat itu disambut. Mata saya tertumpu kepada satu teks pendek.
“ Pelajar ini menghafaz al-quran dengan sangat baik, tetapi pelajar ini malas. Tingkatkan usaha lagi”
Komen ringkas daripada pensyarah, tapi berjela daripada ayah.
Tanpa disedari kita sudah pun memasuki suku fasa pertama dalam bulan ramadhan. Bagi yang mengerti tentang kelebihan ramadhan sudah pasti tidak akan melepaskan peluang untuk berbuat lebih banyak amal ibadat. Sememangnya kita patut bersyukur kerana dengan izin-Nya kita masih lagi diberi peluang untuk menjejakkan diri berada dalam bulan yang penuh mulia ini. Alhamdulillah.
Beberapa hari yang lalu, saya menerima panggilan daripada seorang sahabat.